ΕΨΑΞΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΒΡΗΚΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΑΛΙΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ

‘Πρώτη φορά νιώθω πως τίποτα δε θα αλλάξει φέτος’ ήταν το SMS ενός φίλου μου την ώρα που άλλαζε ο χρόνος. Αναρωτιέμαι αν τέτοια μηνύματα-αισθήματα έχουν να κάνουν με την προθυμία ή απροθυμία μας να αλλάξουμε κάτι, να δούμε κάτι καινούριο, να δώσουμε κάτι καινούριο, με το πόσο αντέχουμε τις σχέσεις που δε γνωρίζουμε, που δεν ελέγχουμε, πόσο αντέχουμε να δούμε, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα απ’ αυτές τις σχέσεις; Περισσότερο φοβόμαστε αυτό που είμαστε παρά τους άλλους, το πρόβλημά μας είναι να δούμε την πραγματική εικόνα του εαυτού μας. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει ένας ‘πραγματικός’ εαυτός. Ειδικά όταν ο άλλος απλά σου βγάζει ένα κομμάτι σου ή σού βάζει ένα άλλο, αν όχι διαστρεβλωμένο έστω λειψό. Που να βρεις το χρόνο, την υπομονή, τη γνώση να τα βάλεις στη θέση τους, χιλιάδες κομμάτια του παζλ, που παρεμπιπτόντως δεν είναι ιδιωτικό, κάθε στιγμή είναι δικό σου και δικό μου.

Αυτή η ‘σχεσιακή ορθότητα’ των γιορτών με σκοτώνει. Με κάνει αντιδραστική, δε θέλω να βαριέμαι, και βαριέμαι επειδή πρέπει να είμαι όπως με θέλουν, να μιλάω μια γλώσσα των 15 ημερών, να σκέφτομαι με ένα μυαλό των 15 ημερών, να αγγίζω αγαπημένα για 15 ημέρες˙ θέλω να μού πουν, τι ακριβώς αλλάζει, πού αλλάζει και πότε; Γιατί να είναι ένοχοι όσοι απομείνουν μόνοι τους χριστούγεννα-πρωτοχρονιά είτε γιατί δεν έχουν παρέα είτε γιατί είναι με παρέα; Γιατί τόση ενοχή για τους μοναχικούς όταν σχεδόν όλοι καταντήσαμε μοναχικοί ακόμη κι ανάμεσα στους δικούς μας ανθρώπους; Γιατί μόνο να καταβάλλονται προσπάθειες καλοσύνης για λίγες ημέρες το χρόνο και όλες οι υπόλοιπες να δικαιολογούνται στη ζώνη της δύσκολης καθημερινότητας;

Έχω την αίσθηση ότι αυτό που ονομάζουμε αγάπη την περίοδο των γιορτών είναι περισσότερο η χαλάρωση που σου φέρνει μια καλή κουβέντα έστω και παραποιημένη. Έχουμε ανάγκη να χαλαρώσουμε από την πίεση της συγχώνευσης, από την πίεση της συνύπαρξης, από την πίεση της σχέσης ακριβώς με το να βρισκόμαστε όλοι μαζί και να γιορτάζουμε με το συγκεκριμένο μοντέλο του ‘εύχομαι, τρώω και μεθώ’. Ένας θεσμός που μας μαζεύει στον ίδιο χώρο μόνο και μόνο για να μάς αποσυμπιέσει από τις πραγματικές μας σχέσεις. Για 15 ημέρες θα ξεχαστούμε, θα αφεθούμε σε μια γιορτή που δε θέλει να γνωρίζει τα υπαρξιακά μας.

Εγώ όμως δε χαλαρώνω. Βλέπω πολλούς ανθρώπους της ήσσονος προσπάθειας 24/7 να αλλάζουν για λίγο στολίζοντας τα σπίτια τους, τις προθέσεις τους και τον κακό ηθοποιό που είναι. Και, ΝΑΙ, κάθε άλλο παρά τέλεια είμαι αλλά προτιμώ να είμαι καλή έστω τις μισές μέρες του χρόνου και τις υπόλοιπες να αφήνω το εγώ μου να γκρινιάζει, να ζηλεύει και να παραποιεί, χωρίς να υποκρίνεται για 15 ημέρες, χωρίς να χαλαρώνει από αυτό που είναι ή εν δυνάμει είναι. Δε θέλω να ζω ελάχιστα αλλά πολύ, πολύ περισσότερο από όσο αντέχω, να ζω με σένα και να μιλάμε γι’ αυτόν το φόβο χωρίς διακόσμηση, χωρίς αλλοίωση, χωρίς να τον φοβόμαστε˙ ίσως αν τον γνωρίσουμε καλύτερα τότε να αγαπηθούμε.


Θέλω να ευχαριστήσω τον Ε. Αρανίτση και ‘να ζητήσουμε αποζημίωση από τα ίδια μας τα λόγια. Αργά ή γρήγορα θα συμβεί’.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ