THE KISS OF DIVA AND DIVO

Μας καλωσόρισαν στο σπιτικό τους, λιτό με άψογες πινελιές της μίνιμαλ αισθητικής, με όλα τα αντικείμενα σε θέσεις κλειδιά, έξυπνη τοποθέτηση και οικονομία χώρου, με φαντασία που έχω συναντήσει μόνο σε πύργους πάσης φύσεως και χρόνου, παρελθο-παροντο-μελλοντολογικής˙ με επαγγελματισμό να τονίζει με σαφήνεια την κάθε λεπτομέρεια, με εγωκεντρισμό να γεμίζει μόνον τον εαυτό του κοκκινάδια και κάτω από την κινούμενη άμμο να ξεμυτίζει η σπουδαιοφάνεια σαν το κογχύλι που μέσα από την ασφάλεια θα επιτεθεί.

Φορούσαν το στέμμα της αδιαλλαξίας ενώ γύρω τους οι yesmen και yeswomen των σχολίων τούς επιδοκίμαζαν προσθέτοντας περισσότερη ζάχαρη στον καφέ τους. Τους ρώτησα πώς τα κατάφεραν και έφτιαξαν ένα σπιτικό χωρίς μεγέθη και δεν απάντησαν. Προφανώς δεν απαντούν σε ξένα σπιτικά. Κατάλαβα ότι το ντιβο-σπίτι δεν είχε ηλικία, ομορφιά και άλλες τιμές - γι’ αυτούς ήτανε απλά τέλειο. Ένιωσα 20 τόνους από τη φωνή τους και έφυγα. Τελικά, κανένας αμοιβαίος αποκλεισμός για το υψηλό και το ευτελές.